Τα βότανα έχουν γνώση

Τσουκνίδα, το βότανο πανάκεια.

Η Μητέρα Φύση ένα από τα πολλά δώρα πού μας χάρισε είναι τα απλά και για πολλούς άγνωστα βότανα. Είναι φυτά τα οποία αναπτύσσονται σε άγονες και καλλιεργήσιμες περιοχές. Τα φυτά πού είχαν πικρή ή γλυκειά γεύση ή και αρωματική γεύση στην Αρχαιότητα τα αποκαλούσαν βότανα (τα φυτά πού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μπαχαρικό, τροφή, φάρμακο ή άρωμα). Αυτές τίς ιδιώτητες οι πρόγονοι μας τις θεωρούσαν μαγικές γιατί είχαν την δύναμη, όταν εισέλθουν στον οργανισμό μας να ανακουφίσουν τόν πάσχοντα από αρρώστια ή πληγή.
Τα φυτά αποτέλεσαν μαζί με άλλες οργανικές ουσίες και ανόργανες τη βάση για τη θεραπεία η οποία στηριζόμενη σε μακρόχρονη εμπειρία δρούσε με αντικειμενική επίδραση στην νόσο, χωρίς να αποκλείουμε και την αυθυποβολή της προσωπικότητας του θεραπευτή.
Ο δάσκαλος του Αχιλλέα και του Ιπποκράτη ο Χείρων Κένταυρος που ζούσε στο Πήλιο ήταν ο βαθύτερος γνώστης των βοτάνων.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έχουν τόν Αριστοτέλη με την "Ιστορία των Φυτών". Ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης ο Κώος αναφέρει περίπου 400 δείγματα φαρμακευτικών ουσιών από φυτά στα συγγράμματα τα του.
Ο Θεόφραστος στο βιβλίο του "Περί Φυτών Ιστορία" θεμελιώνει τίς βάσεις της βοτανικής. Ο Διοσκουρίδης θεωρείται ο θεμελιωτής της Φαρμακολογίας. Οι γνώσεις του για τη θεραπευτική δράση των φυτών ήταν αξεπέραστες για αιώνες. Ο Γαληνός παρασκεύαζε τα θεραπευτικά που ονομάστηκαν "Γαληνικά Σκευάσματα" που ίσχυαν έως τόν 18 αιώνα.



Η Αραβική Ιατρική Σχολή συνέχεια της Ελληνικής έχει τον Aliblu Rabban al Tabri (782-855 μ.Χ.). Έχουμε τον Αβικένα (Abu Ali-HussainIbn Slua) τής Ελληνο-Αραβικης Ιατρικής Σχολής. Το βιβλίο του "Κανών" περιέχει 1000 φυτά.
Για τούς Έλληνες, Ρωμαίους, Άραβες, Κινέζους και Ινδούς και τα φυτά επιδρούν θεραπευτικά και εξισορροπητικά στον οργανισμό.
Τη περιφρονημένη τσουκνίδα οι Αρχαίοι Έλληνες την τρώγανε σαν σαλάτα αλλά και βραστή η συγκομιδή της γινότανε την άνοιξη που ήταν πιο τρυφερή. Ο Ιπποκράτης συνιστούσε να βάζουν οι άνθρωποι πολλά αρωματικά (βότανα) στο φαγητό τους, για να χορτάσουν εύκολα και γρήγορα, για να μην τρώνε πολύ γιατί η πολυφαγία δεν ωφελεί.
"Τσουκνίδα-urtica dioica, το βότανο πανάκεια".
Στο Βυζάντιο (Ρωμανία) οι πλούσιοι περιφρονούσαν τα λαχανικά και χόρτα. Σε αντίθεση ο κλήρος και ο απλός λαός κατανάλωναν πολλά φρούτα λαχανικά και άγρια χόρτα.

Ο Μεσαίωνας είναι ο παράδεισος της βοτανολογίας στους κήπους των Μοναστηριών. Κέντρα Βοτανοθεραπείας  γίνονται τα Μοναστήρια, οι μοναχοί καλλιεργούσαν φαρμακευτικά φυτά από αυτά τα φυτά έφτιαχναν έλαια και αλοιφές για την θεραπεία τών ασθενών. Με τον ερχομό της τυπογραφίας η κλασική γνώση των βοτάνων φεύγει από τους τοίχους των Μοναστηριών. Οι Συνταγές που είχαν διασωθεί από αρχαία κείμενα με το πέρασμα τών χρόνον εμπλουτίστηκαν καί αποτελούν τη Ιατρική.
Η Ελλάδα αφθονία φαρμακευτικών φυτών και τα συναντάμε σε κάθε γωνιά της. Η συλλογή των βοτάνων σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση γινόταν Πέμπτη ή Παρασκευή με τίς πρώτες ακτίνες του ήλιου ή μεσημέρι ή βράδυ ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις.

Γενικά χρήση τών βοτάνων:
Στην Κουζίνα κάνουν τα φαγητά πιο ελκυστικά σε άρωμα και γεύση.
Καλλυντικά.
Για θεραπεία σώματος καί νου.
Για Πρώτες βοήθειες στην καθημερινή ζωή.
Για το σπίτι.

Τα βότανα διακρίνονται σε: 
αρτύματα, καρυκεύματα, αρωματικά και φαρμακευτικά.

Οι κυριότεροι τρόποι χρήσης των βοτάνων για θεραπευτικούς λόγους είναι:
Αφέψημα, Εγχυμα, Βάμμα, Κατάπλασμα, Κομπρέσα.

Φύλαξη: σε γυάλινο βάζο. Δεν πρέπει να κλείνει αεροστεγώς για να αναπνέει το βότανο που είναι στο βάζο. Μακριά από υγρασία και ηλιακό φώς.

Κλείνω με μια ρήση του Ιπποκράτη
Το σώμα μας έχει την δυνατότητα να αυτό θεραπεύεται. Ύψιστη σημασία έχουν: Η διατροφή, η κίνηση, το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής ο τρόπος σκέψης.